Dit zijn de muren die wij thuis noemen
De aders in de grond die wij groeven
Onze half verstomde stemmen en gemompelde stiltes
Hier zijn wij diegene die kunnen lezen
Deze kooi die ongetemde monsters herbergt
Maar nee, het is niet zo simpel
Want dat is het nooit in een oorlog
De muren die onze gedachten omwallen
De baren van onze zelfgemaakte cel
Ze zijn lang niet meer van ijzer of staal
Maar van een onzichtbare materie
Onverslaanbaar door enig aardse middellen
Die wij hier bezitten
Ooit zullen we vrij zijn, zusters van de nacht
Daar geloof ik met heel mijnen hart in
Dat we onze vleugels zullen spreiden
En vliegen naar een dageraad die zijn weerga niet kent
Samen met de schone zonen van Athene
Zullen wij democratie heruitvinden
Aldus zing, zing nachtegaal
Als alle zwarte raven dood zijn