Ergens klinkt een stem. Een enigszins vertrouwde stem die ik echter niet helemaal thuis kan brengen. Misschien wel zoiets als je eigen stem die je voor het eerst door de oren van een ander hoort. De stem heeft een warme klank, donker maar ook een beetje rauw zoals de kleur van diepe aarde. Ik hoor de stem maar versta niets. Gaat het over herinneren? De toekomst misschien? Ik weet niet of de stem een hij of een zij is, ik hoor onbevangen. Ik laat mij meevoeren op de golven van de stem, ik volg de sporen van het geluid, ik zie het landschap van een universele taal. Mijn horen moet ongemerkt tot luisteren zijn geworden. Ik luister, ik luister zonder te begrijpen naar de stem.