VERJAARDAG
Haar gezicht weerspiegelt gelijk haar leven nog de vreugdevolle sporen
van de onbezorgde jeugdelijkheid door geluk en geborgenheid gedreven
De voor haar weinig betekenende tekenen van smart gaan nog immer met gemak verloren
In de standvastige zorgeloosheid die in haar ongetekende lach in oprechtheid is verweven
Doch op deze dag bemerken haar gedachten de verwarde verschijnselen van de tweestrijd
De twijfel vergezelt door het verlangen naar de waarheid te streven
De voortaan wederkerende gewaarwording van de vergankelijkheid
Waaronder vrijwel heel haar jeugd en tenslotte tevens zijzelf zal sneven
De gewoonlijk verborgen vrees die zich thans door de flarden van vreugde in genadeloosheid openbaart
Ogenschijnlijk ongerechtvaardigt daar er niets dan het geluk in haar ogen valt te aanschouwen
Maar het verval is onvermijdelijk, het besef dat ze met een zekere verbazing in haar gedachten ontwaart
De gaten van dwaasheid in een jonge geest die zich reeds enigszins vernauwen
Beelden van een zeker verlies die voorbij de aannemelijke welvaart worden verworven
Het verweren van de onverwoestbaar geachte pilaren
Die sneuvelen onder de voldongen feiten die reeds haar jeugdelijke hart bezwaren
Maar immer onder dwaasheids beschermende illusies waren verborgen
De ironie zal zich vertonen tussen de tekenen van verval die haar echter niet langer zullen derven
Want de angst zal verworden tot een onmiskenbare fascinatie
Het grijs van de vergaarde gulden middenweg tot de wijsheid van de acceptatie
Om in aanvaarding en wellicht zelfs met een zeker verlangen in rust te kunnen sterven