De tijd scheurt vandaag open
en ik val eindeloos deze dag binnen.
Het uur heet banaal,
de thee verzengend heet.
Er zijn geen woorden meer.
Ze zijn uitgedoofd met een sisser.
Ik praat mezelf niet meer na.
In de vrolijke, tintelende muziek
baad ik niet langer onbekommerd.
De ster, die nachten over mij waakte
heeft hoofdpijn en
ineengevlochten gezichten schuwen elkaar op straat.
Ze duiken steegjes in en lachen slechts verroest,
doorheen de scheuren in hun hoofden.
Hun tranen barsten vol ongeloof,
stiekeme hartstochtelijke tranen
die buiten de vreugde van anderen
lijden.
www.popdamiens.be