De wereld welk bestond uit louter liefde,
Viel in stukken bij de eerste scheuren.
Ik trachtte mijzelf nog op te beuren;
Drank heelde niet wat zij mij ontriefde.
De kleine stukjes die ik trachtte te lijmen
-
De herinneringen aan gelukzalige dagen –
Waren te gebroken om de vaas te dragen
door jouw gelogen verleden en geheimen.
Waar moet ik nu de rode rozen laten?
Die ik met liefs voor jou had gekocht.
Geen vocht of liefde door hun vaten.
Ik had nog alle tijd en ze uitgezocht,
Maar het mag al niet meer baten.
Al een lange tijd, onthoudt dat ik je echt mocht.
*Atalanta*: | Dinsdag, november 06, 2012 22:43 |
Haha, nee joh, ik vond het zo zonde van die mooie rode rozen. :P | |
Rmm: | Dinsdag, november 06, 2012 21:56 |
Je mag mij altijd verkering vragen, hoor. :P | |
*Atalanta*: | Dinsdag, november 06, 2012 01:23 |
Er spreekt verdriet uit je gedicht Rmm, wel heel mooi omschreven. Wens je alle sterkte!! ;) PS. Ik heb nog wel een lege vaas over. :D |
|
Dreaming Star : | Maandag, november 05, 2012 19:04 |
Wat een treurig gedicht, maar het is wel mooi. | |
wijnand.: | Maandag, november 05, 2012 17:42 |
mooi | |
Rmm: | Maandag, november 05, 2012 17:31 |
Zal na een tijd wel weer komen, Hansr. Heeft tijd nodig. | |
Auteur: Rmm | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 05 november 2012 | ||
Thema's: |