Hoge bergen gingen wij beklimmen, gelukkig moesten we samen zijn.
Een heel eind zijn we er samen gekomen en stonden we naast elkaar op die hoge berg, en dat voelde zo fijn.
Nu.......ben jij volgens mij al helemaal boven, en heb je mij halve wege verloren.
Ik heb al die tijd gedacht dat we het samen deden en dat we voor altijd samen hoorden.
Nu sta ik nog steeds te wachten en te hopen op jou hand die mij naar boven zal lijden, maar elke dag voel ik mezelf verder naar beneden glijden.
Waar is je passie gebleven en waarom is die niet meer te voelen, dit moet je toch echt niet willen bedoelen.
Als maatjes, geliefde en soulmates stonden we naast elkaar.
En nu sta ik hier en jij al helemaal daar????
Wat kan ik doen om jou weer te laten kijken naar mij, zodat we niet jij en ik zijn, maar weer WIJ!
Zullen wij die hoge bergen nog verder samen beklimmen of laat je me halve wege hangen en ga jij door???
Ik weet soms echt niet meer wat je voor me voeld en hoe je me ziet, van binnen heb ik hierom veel pijn en groeid mijn zelfvertrouwen zekker niet.
Pak me hand en kom weer naast me staan , want als je hiermee door gaat zal je mij zekker naar de knoppen zien gaan.