Pyramide Strijd
Week 1 (19-10-’09)

het was een keusloze fout om hier te komen
geperst tot dit en dan niets meer
huilend, kruipend, lopend bij die psychologen
geprezen tot de diagnonsens van de dag
met hun goedbedoelde woorden elke keer

ondersteboven lach ik het gehoorde weg
zoals gezegd, en ik zwijg mijn adem dood
voor het verspillen van de lucht
in een grandioos geheel van mooie mensen
waaraan ik nooit al was gehecht

maar er is geen teruggaan voor de tijd, dus
ik blijf, verslind mijn huid die zich thuis noemt;
verslecht de ruimte om me heen, want
tot het minimale ben ik nog gedoemd
en met mezelf nooit echt alleen