Niks is goed,
alles moet stil zijn.
Het is dat het moet,
want niks meer is fijn...
Mijn vriendschappen zijn soms schijn,
want ik irriteer me aan het praten.
Maar wat ik denk doet me pijn,
dus het zou mijn hoofd moeten verlaten.
Mijn muziek slaat nergens meer op.
Het speelt af en meer ook niet.
Elk lied is een flop
en elk geluid doet meer verdriet.
Mijn glimlach is gespeeld,
niemand die het merkt,
juist dat is wat mij verveeld...
of juist wat mij aansterkt...
Geen stilte moet voorbij komen,
geen geluid moet zich laten horen,
anders gaan tranen stromen
en juiste gevoelens verloren.
Maar nu;
Sta ik op springen.
Geen idee waarom.
om hoeveel dingen,
over wat ik wel en niet brom.
Zwakjes ben ik verslaafd geraakt
aan het toegeven.
terwijl ik een keuze had gemaakt
om naar meer moed te streven
voor het ophouden van kracht.
voor mijzelf die ik weer ontmoet.
voor de toekomst die naar me lacht
en de muur die mij elke dag begroet
...voor een gedachte van standvastigheid...