Dik tegen mijn goesting…
Het leven loopt niet over rozen.
Op de A10 sterven er soms mensen, op de E40 ook, maar dan meer.
Gek hoe onze levens kunnen lopen.
Vroeger ging men ook dood, weliswaar op een gezondere manier,
maar men moest er toch ook aan geloven.
Anderen leven dan weer langer, langer maar niet noodzakelijk gelukkiger.
Godverdomme, je zal zien, tachtig worden en gelukkig zijn,
gaan niet hand in hand. Nee, de oorlog meneer, de oorlog.
Dat waren nog eens tijden. Honger dat we hadden, en dorst.
Verdomme, het was ook veel kouder toen meneer, ja koud!
Ik loop dik tegen mijn goesting door de regen omdat de zon niet schijnt, de tram staat stil en een zwaarlijvige vrouw zweet zich te pletter in haar veel te kleine regenjas.
Aan zee worden alle zwakzinnigen in rijen van drie uit de wind gezet. één van de begeleiders kamt zijn haar tegen beter weten in.
Eens homo altijd homo zie je de anderen denken, waarop ze hun noeste arbeid met kwijl op de mouwen verder zetten.
Een buschauffeur wacht veel te lang aan het groene licht waarop een Germaan in een BMW kwaad op zijn toeter gaat staan, ja krieg verloren of niet, ik heb ook mijn rechten staat er op zijn gezicht te lezen. (maar dan in het Duits)
De Mercator dobbert onrustig aan de kade als twee meisjes tongzoenend een groep Japanners uitdagen, hun schaamte maakt plaats voor een plaatsvervangende haat. Harakiri hiha hiha.
Het weer is gewoon te slecht deze lente om dit soort toestanden te verwerken en er lopen veel te veel idioten aan zee. Vroeger liepen er ook al veel idioten, maar nu loopt het stilaan de spuigaten uit.
Mijn grootvader zaliger zag de bui reeds decennia geleden hangen, zodat hij zijn vissersboot voor een meer dan schappelijke prijs verkocht aan vuile Willy en zijn zonen.
Waarop hij en mijn grootmoeder Mariette van Maurice en Flavie Duinslagers zich in een Mercedes benz 300 SL cabriolet richting binnenland begaven om nooit meer een voet te zetten aan heel die debiele zee.
Ik was nog niet geboren, maar zou toch niet meegegaan zijn, want ondanks al die vreemde toestanden, ondanks al dat idiotisme hou ik van de zee.
Het begint nu stilaan meer te regenen en een toevallige passant in korte broek staat met de knieën bloot te schuilen onder het afdak van frituur De Puntzak.
Zijn blik kruist de mijne en op zijn lippen brandt een vraag me dunkt.
Doodgaan lijkt mij op dit moment een goed idee als ik hem in het passeren straal negeer.
Dik tegen mijn goesting,
dat dan wel weer, want wat moet ik anders…
esteban 23 April 2012