zondag is echt een dag
dat ik niets meer van het leven verwacht
want op zondag voel ik mij alleen
geen mens om mij heen
niemand die mij belt
of mij wat leuks vertelt
alleen ik die er is
en verder niemand die mij mis
geen ouders om mij heen
die zeggen je bent niet alleen
geen ouders waar ik heen kan gaan
als ik het even niet meer ziet staan
alleen het gevoel in mijn hoofd die er is
maar dat is iets wat ik liever mis
hoe het voelt kan ik niet uitleggen
het is te veel om op te zeggen
maar ik weet wel het doet ontzettend veel pijn
en de enige die dat bergrijpen zijn de mensen
die in hun hoofd ook alleen zijn
het zet je hoofd aan het denken
en daarmee ga je jezelf krenken
en dan zie je het niet meer zitten
en je wilt dan voor altijd pitten
want je wilt het niet meer voelen
en s,nachts wil je niet meer woelen
je wilt dat je ogen dichtgaan
want je wilt niet voor de rest van je leven alleen staan
en zo voelt dat de eenzaamheid
en dat gevoel raak je niet meer kwijt
je wilt mensen om je heen die van je houden
en die jou volkomen vertrouwen
dus blijf ik altijd hopen
maar liefde is niet iets wat je zomaar kan kopen
maar ik wil het zo graag voelen
wat andere mensen nou bedoelen
maar vandaag hoef het voor mij niet meer
ik heb geen zin om te blijven proberen keer op keer
het enige wat ik wil is mijn ogen sluiten voor altijd
want dan raak ik het gevoel pas kwijt
dit gedicht is geschreven in 1996
afz manuela