De angst van een volwassen vrouw.
Door de ogen van een kind.
Die door het leven heen rent.
Maar geen uitweg vind.
Het er gewoon laten zijn.
Herinneringen die boven komen.
Bang in het donker.
Want dan komen ze die boze dromen.
Vreemde beelden.
Vervormde gezichten.
Bewuste geluiden.
Handelingen die verrichten.
Ik kon het niet loslaten.
Dat zieke gevoel komt in opstand.
En ook al zei iedereen: Edith hou op.
Er is niets met jou aan de hand.
Ben ik na jaren vechten.
Bewust van al mijn strijden.
Weet ik nu waarom ik ben wie ik ben.
En wil ik het opzij zetten al mijn lijden.
Er komt een dag dat ik zal gaan praten.
Dat alles wat ik weet, jou zal vertellen.
De verdriet, haat en alle verwarring.
Ik mij door jou niet meer wil laat kwellen.
Mensen mogen weten.
Wat jij mijn vader heeft gedaan.
Ik niet meer achter blijf strompelen.
Ik laat jou eens zien wie jij voor je heb staan.
Weet jij het nog en ben jij bang.
En denk je nu dat jij van mij hou.
Je angsten zijn terecht.
Ik ben een creatie van jou.