Nu de dood om de hoek (toe)kijkt

Nu de dood om de hoek kijkt
ben ik waakzaam, bijzonder alert
de deur op een kier
zo zie ik wie of wat binnenkomt
een rol komt opeisen
zijn job komt doen.

Het is geen eenvoudige klus
evolueren van ziekenhuisbed naar sterfbed
met slechts één zin geklaard door dokters
blijf je achter en kan je gepeins aanvangen
ontembaar zijn de gedachten
onbedwingbaar de tranen.

Niet dat het onverwachts kwam
we hadden reeds die mening verwoord bij ons vertrek
onze reis naar Leuven misschien
een onderdeel van onze allerlaatste reis
na het laatste oordeel en geregel
komen we hier allicht niet meer.

Best wel spijtig zelfs meedogenloos
we willen hier liefst nog maanden, zelfs jaren komen
men gunt ons dat pleziertje niet
boven ons hoofd heeft men wat anders bedacht
haar rol op deze aarde is uitgespeeld
een intens leven word met sterven afgestraft.

Wat deden we fout in ons rijk en gevuld leven
we waren er beiden steeds voor anderen
geen egoïsme of jaloezie enkel doen
zonder te denken aan voor- of nadelen
wereldverbeteraars op kleine schaal
eerder wijk- of buurtverbeteraars.

Nieuw aangebrachte woorden doorkruisen mijn denken
alle logica lijkt meteen ver weg
nieuwe woorden die diep gaan
in je vel en geest snijden
ze laten diepe wonden na
niet verzorgbaar, onverwoordbaar.

Palliatief, levenseinde, euthanasie
wat moet je daar mee aanvangen
wanneer je zelf nog aan betere dagen denkt
hoe vertaal je dat aan je eigen vrouw
hoe vertaal je haar wensen en verlangens
naar de heelmeesters,verzorgers, ...

Hoe vertel je zoiets fataals aan, je kinderen
die durven denken maar blijvend hopen,
je kleinkind dat niets afweet van dood
enkel leven en samen zijn als toekomstmotief ziet
zijn lieve Oma, de beste op deze aarde
waarom moet zij hier weg, waarom zij.

Wanneer ik haar zo zie liggen
haar verzorg van kop tot teen
de aftakeling van haar lichaam in me opneem
dan besef ik dat het,voor haar, eens onleefbaar word
dat het nakende scheiden voor haar betekent
minder lijden, een einde van haar waardevolle strijd.