het is net of zevenentwintig zonnen gaten branden in de dag, verhuld in koude wind, meer schaduwen dan ik tellen kan en een blauwe lucht die liegt en slaat, verdraait de waarheid die voor me staat
mijn ogen die van starheid niet meer dicht weten te gaan
en het is net of al die zonnen mijn keel dicht schroeien, stilte houden in leugens en geen weg laten om te schreeuwen; ik denk dat god niet van mij houdt, want hij vouwt vliegtuigjes van mijn geloven, houdt me tegen in zijn niet bestaan
ik adem vrieswolkjes in het niets wanneer ik tot niemand spreekbevroren grond en ik blijf en het is of zevenentwintig zonnen niet meer schijnen hier, maar nog steeds niet echt zijn en ik fluister praat en smeek, vind mezelf in rillingen van een laatste beetje hoop;laat me alsjeblieft niet in de steek
| windwhisper: | Zaterdag, oktober 22, 2011 11:06 |
| een smeekbede die staat als een "dijk" van een gedicht warme groet Cobie goede morgen |
|
| Ylaide: | Zaterdag, oktober 22, 2011 10:59 |
| Zeer mooi gedaan. Hoe weet je toch altijd zo te rijmen dat het pas helemaal aan het eind opvalt dat er überhaupt rijm in zit? Wel pijnlijk. Je kunt de kilte voelen. |
|
| mucho: | Zaterdag, oktober 22, 2011 10:36 |
| mooie poezie die ik zeer waardeer liefs, |
|
| Godvader: | Zaterdag, oktober 22, 2011 02:03 |
| je stijl met al die tegenstellingen is zeer prettig en verrassend om te lezen...maarre 27 zonnen en dan nog steeds al die schaduwen:P haha gr. Yoeri |
|
| Auteur: Quando | ||
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 22 oktober 2011 | ||
| Thema's: | ||