Nog voor het geluk begon.

Haast geruisloos kabbelt het stroompje voort

Een kikker zit op een blad, genietend van de zon.

Vogels vliegen zoals immer, ongestoord

In de verte klinkt muziek van een accordeon.

Twee gelieven die elkaar zo gaarne mogen,

Zij hebben het zwaar, de beek bevroedt het reeds.

Het is stil, een traan glinstert in beider ogen.

Ze peinzen al lang en doen dat nog steeds.

Dan wendt zij haar gezicht naar de zijne

En zegt dat ze hem niet meer mag zien,

Dan legt hij verlegen zijn hand in de mijne

En zegt dan; lief, o lief, later misschien.

Zij staan op, zien elkaar nog eenmaal in de ogen

En schreiden terug naar hun eigen milieu

Hun tranen zijn amper te drogen.

Een werkelijk voorgoed a dieu?

Als zij de andere dag ontwaakt met bloedend hart

Met haar leven nauwelijks verwant,

Ogen dof schijnbaar berustend in smart;

Zij moet lijden, geleid door geloof of stand.

10-2011