Waarom komt het voor mijn gevoel niet van jou kant?
Waarom moet ik alles steeds zegen?
Waarom moet ik je bellen/smsen om bij me/naar jou te komen in de avond?
Waarom op je enigste vrije avond naar vrienden?
Waarom geen sms van jezelf, altijd een reactie op de mijne?
Waarom krijg ik het gevoel dat dit het zo niet is?
Waarom had ik dat eerst niet?
Waarom is dit zo verslechterd?

Vanochtend haalde je me op bij mijn huis,
Om samen naar t station te gaan en vervolgens splitsen onze wegen na een half uur.
Ik zat voor je, jij, jij naast je vriend.
De gedachten vlogen door mijn hoofd,
Is dit wat ik wil? Één treinritje met je op een dag?
Is dat het enige moment dat ik je nog ga zien?
Wetend dat je druk bent, voor school, je vrienden niet wil laten vallen.
Ieder weekend ben je bij ze, 3 avonden/nachten.
Is er dan niet één avond, dat ik alleen met je kan zijn?

Op het moment schieten woorden te kort hoe erg ik de tijden samen met je mis.
En dat, dat alleen door je eigen drukte.
Heb je het dan niet door? Je vaagt steeds meer weg in mijn gedachten.
Je zet me steeds meer aan het denken of je wel van me houd.
Jij, jij laat je eigen dingen voorgaan.
Iedereen is op de wereld als individu.
Maar als je een relatie aangaat, weet je dat je moet gaan geven en nemen.
Voor mijn gevoel gebeurd dit niet.
Niet goed genoeg in ieder geval.

Lieve G.
Wanneer gaat dit stoppen? Wanneer zie je in dat ik je ook bij me hebben wil?