Een schreeuw om lucht
't begon met veel stuifmeel
mijn vermoeidheid van mei
't voelde welhaast als zwaar lood
snuivend de pollen
een schreeuwen om lucht
de longvaten vals samen geknepen
't was alsof mijn lijf in de wacht werd gezet
en mijn dood werd verzet
nu bleek ik de enige
die in de was werd gezet na het heen gaan
dus vocht ik me terug
op de brug naar het leven
voor drie zo mijn licht niet zou doven
een slag werd beslecht
het stond in mijn ster
ik vond nog geen einde aan mijn leven
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Rudolf | 
|
|
| Gecontroleerd door: de Diana | ||
| Gepubliceerd op: 17 september 2011 | ||
| Thema's: | ||