Nooit meer.. Dag oma..
Nooit meer je armen om me heen,
je lieve woorden die je sprak,
'ik ben bij je, je bent niet meer alleen'
Een knuffel gaf je me om het af te sluiten,
en het verdrietige gevoel weg te duwen,
geen traan kwam meer naar beneden kruipen.
Nooit meer de gezellige spelletjes thuis,
met een beker warme chocolade melk,
iets wat er altijd moest zijn in huis.
En de zelf gemaakte koekjes niet te vergeten,
waar we ons steeds buikpijn van aten,
zodat we de smaakt nooit meer zouden vergeten.
Nooit meer je lieve lach en je zachte stem,
als we samen praatte over mijn huisdieren,
waar ik tot op vandaag zo trots op ben.
En de bezoekjes die je me elke week bracht,
altijd een cadeautje bij je voor de diertjes,
in spanning werd er buiten op je gewacht.
Nooit meer zal ik je kunnen zien of aanraken,
alleen nog op foto`s kan je je glimlach zien,
geen spelletjes meer om af te maken.
En je huisje staat er nu zo stil en verlaten bij,
geen chocolade melk en geen koekjes meer,
geen buikpijn meer hebben samen met mij.
Nooit meer samen dingen doen en beleven,
waar is dit goed voor geweest vraag ik me af,
honderden vragen zijn me erbij gegeven.
En op die vragen zal ik geen antwoord meer krijgen,
want net zoals je lieve stem en je goede raad,
zullen ook deze antwoorden voor altijd zwijgen....