Mara
Mara
Wolken doorklieven het heelal
Kleine wolkjes zweven mee
En één daarvan , ik zie het al,
Kijkt voorzichtig naar benée.
Ik droom toch niet, het is werkelijkheid
Het tere wolkje ligt al op mijn schoot.
Ik merk alras, het is etenstijd
Voor haar, ze ligt hier levensgroot
Kleine handjes, vingertjes als garnalen
Zoekend naar de voedingsbron,
Ik zie haar lieve oogjes dwalen
Schitterend in de nog prille zomerzon.
Geschenk, waar wij voor mogen zorgen,
Dit is het grootse wonder natuur.
Weet dat je altijd welkom bent en geborgen
Alles aan ons kleine meisje, rein en puur.
Om je kleine lieve lipjes zien we een lach
Zo vertederend lief en teer, zo wijs
Ons leven is veranderd als bij toverslag
Nu leven we gedrieën in het Paradijs.
Han janzen 13-07-‘11
Over dit gedicht
| Auteur: neznaj | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 01 augustus 2011 | ||
| Thema's: | ||