als door een gordijn kijk ik naar ons
en denk over wat er is gebeurt
we voelden ons zacht als dons
en nu alsof we naar beneden zijn gepleurd
ik trek me alles veels te veel aan
denk veel na over van alles en nog wat
bijvoorbeeld over dat je mij niet meer ziet staan
terwijl ik weet dat dat onzin is en dat is appart
ik voel pijn van wat je nu doet
en nog meer pijn van wat ik heb gedaan
ik heb spijt want zo heb ik het niet bedoeld
ben bang dat je beslist dat je me laat gaan
je wilt niet met me praten
daar heb ik begrip voor
maar ik kan het toch niet laten
mijn gevoel hier neer te zetten ook al vind je me een domoor
ik ben blind geweest
door me zo met jou bezig te houden
leek ik meer een beschermgeest
dan iemand waar je op ken bouwen