Ze heeft de zon geruild voor de storm
Haar mond het zwijgen opgelegd
Ze glimlacht en luistert
Maar hoort niet meer wat er tegen haar wordt gezegd.
Haar kracht doet haar overleven
In een wereld die niet van haar lijkt te zijn
Tranen verstoppen zich in haar kussen
Van de leed en nog niet genezen pijn.
De wanhoop naar liefde
In haar ogen te lezen
Maar ook zo bang
Om geliefd te wezen.
Zal ze ooit van zichzelf kunnen houden
Tevreden kunnen zijn met haar eigen leven
Gaat de storm ooit weer liggen
Of zal ze moeten blijven streven
Zal ze ooit weer kunnen ontvangen
In haar gekwetste en gebroken hart
Misschien is er ook nog voor haar
Een nieuwe hoopvolle start.