Dit begon als een gedicht,
Maar al snel was ik de rijm uit het zicht.
Het is allemaal verwarrend al dit,
Maar we weten beide hoe het zit.

Ik mag jou en je lieve lach,
Verdrietig wordt die bij de woorden "dag".
Maar toch lach je in jezelf,
Stiekem weet je, het is aanstellerig.

Nee, ik vind je echt geweldig,
Elke moment samen beleven, maal een tig.
Je lach vrolijkt me op, je woorden laten me blozen,
Maar niks dat ik liever zie dan jouw rode bollebozen.

Dit gevoel dat ik heb, is een raar iets,
Iets dat je bijna nooit ziet.
Zeker bij iemand zoals ik,
Die tegen de wereld schreeuwde, "stik!"

Nu is mijn kijk rooskleurig,
En ben ik heel zweverig.
Ik moet nog hierana wennen,
Maar beetje bij beetje leren we elkaar kennen.

Dit is iets wat ik direct schrijf op gevoel,
Geen idee naar de richting of doel.
Maar ik wilde even laten weten,
Dat je echt in m'n gedachten bent gaan kleven.

Word nou niet zo schuldig,
Hierdoor word ik te voorzichtig.
Maar ik snap het zeker wel,
Dit is voor jou een verwarrende hel.

Hoewel ik er voor je ben,
Denk je dat ik je verwen.
Besef nou maar dat ik eerlijk zeg,
Dat ik er alles voor over heb, voor dit gevecht.