Misschien.....Ooit!!
Onrust in mijn hoofd,
Mijn hersens praktisch verdoofd
werken, leren, prakizeren,
Wanneer gaat het tij nu eens keren.
Wanneer wordt eb weer vloed...
Nog steeds het vertrouwen, nog steeds de moed.
Waar komt dan die onrust vandaan
Waarom steeds die ene vraag, houd ik het vast of laat ik het gaan.
Mijn gedachten op volle toeren,
Die onzekerheid die telkens om de hoek komt loeren.
Alsof ik het niet kan,
Alsof ik anders ben dan jan en alle man.
Tranen over mijn wangen,
Houden mijn gevoelens gevangen.
Dan weer de vraag, "Waarom toch die tranen".
"Alles loopt toch in goede banen"?
Schone schijn bedriegt,
Mijn gevoel dat van hot naar her vliegt.
Onzekerheid over, werk, studeren, mijn leven
Wetend dat ik alles heb gegeven.
Dat het misschien nooit genoeg zal zijn
Voelend die verschrikkelijke pijn.
Verdriet dragend op mijn schouder,
Word ik elk jaar een jaartje ouder.
Houd ik mij vast aan die ene persoon.
Zo speciaal maar toch ook gewoon.
Probeer ik te genieten van de dagelijkse dingen,
Luister ik naar de vogels die hun eigen lied zingen.
En ga ik verder met deze leerschool,
En probeer ik de uitgang te vinden in het labyrinth waarin ik ronddool.
Ooit zal het mij toch lukken?
Om van de boom de zoetste vruchten te plukken.
Om onbezorgd te kunnen leven,
Zonder dat ik alles van mezelf moet geven.
Misschien ......ooit!!
Mijn hersens praktisch verdoofd
werken, leren, prakizeren,
Wanneer gaat het tij nu eens keren.
Wanneer wordt eb weer vloed...
Nog steeds het vertrouwen, nog steeds de moed.
Waar komt dan die onrust vandaan
Waarom steeds die ene vraag, houd ik het vast of laat ik het gaan.
Mijn gedachten op volle toeren,
Die onzekerheid die telkens om de hoek komt loeren.
Alsof ik het niet kan,
Alsof ik anders ben dan jan en alle man.
Tranen over mijn wangen,
Houden mijn gevoelens gevangen.
Dan weer de vraag, "Waarom toch die tranen".
"Alles loopt toch in goede banen"?
Schone schijn bedriegt,
Mijn gevoel dat van hot naar her vliegt.
Onzekerheid over, werk, studeren, mijn leven
Wetend dat ik alles heb gegeven.
Dat het misschien nooit genoeg zal zijn
Voelend die verschrikkelijke pijn.
Verdriet dragend op mijn schouder,
Word ik elk jaar een jaartje ouder.
Houd ik mij vast aan die ene persoon.
Zo speciaal maar toch ook gewoon.
Probeer ik te genieten van de dagelijkse dingen,
Luister ik naar de vogels die hun eigen lied zingen.
En ga ik verder met deze leerschool,
En probeer ik de uitgang te vinden in het labyrinth waarin ik ronddool.
Ooit zal het mij toch lukken?
Om van de boom de zoetste vruchten te plukken.
Om onbezorgd te kunnen leven,
Zonder dat ik alles van mezelf moet geven.
Misschien ......ooit!!
Reacties op dit gedicht
| Allysson: | Donderdag, december 31, 2015 08:26 |
| mooi! en ik gun het je zo. Komt vast wel. Hopelijk ben je alweer een paar flinke stappen vooruit sinds het moment dat je dit schreef :) | |
| NicKKy: | Donderdag, juni 23, 2011 19:58 |
| @ Eddie, ja ooit zal alles toch weer goedkomen;) @ Anne, tijdens het schrijven hier ook de nodige traantjes weggepinkt, maar toch blijf ik geloven.....ooit, zal het goedkomen! Thnx voor jullie reacties. Liefs Niki |
|
| anne(22): | Donderdag, juni 23, 2011 18:49 |
| Wow... tranen over mijn wangen, je verwoordt precies hoe ik mij voel.. We gaan er maar van uit dat ooit alles goed komt... Liefs anne |
|
| zomerkind: | Dinsdag, juni 21, 2011 18:17 |
| alles komt weer goed::) gr eddie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: NicKKy | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 21 juni 2011 | ||
| Thema's: | ||