Vader, ze zeiden altijd jij..
jij bent een vaderskind. Dan was ik trots, waarom weet ik niet. Alsof ik iets van je was, dat het lijkt alsof iemand bij je hoort.
Je kind ben ik, je oudste dochter.
Ik ken jou niet. Ik kijk je naar de ogen probeer je te laten lachen door je ijzer heen je staalblauwe ogen te zien lichten van herkenning.
Het is er niet.

Vader, al zo lang lijk ik jou te zien, alleen loop jij.
Naast jou zit ik op de bank met behoefte aan vader. En jij
in oorverdovend zwijgen, de raak me niet aan houding. Je drift een eenzaam nooit voorbij.
Ze smoren de woorden die ik al zo ongemakkelijk geworden ,altijd de onhandige, trachtte te vinden..(doe het niet, hij wijst je af) Toch durfde ik kijkend naar je greep op de afstandsbediening in het domein van controle en tv en wederom want het leven is vaak de herhaling van zetten, zet je me op mijn plek.
Je depressies duren eindeloos winterslang van binnen broeit en sist het gif zijn weg. Alleen en in de lege zwaarte die zich in lichaam en huis nestelt.
Je charmes zijn voor buiten de deur. De gevatte intelligente man. Ik werp verholen blikken op jou en je vrienden. Verboden terrein dus beperk ik me tot het mijne.
Maar fouten mogen niet gemaakt worden, je handen zijn de woorden ver vooruit.

Je bent bang voor ziekte en dood dus draait alles om jouw angst. Ze verdringt elke empathie, je tolereert geen zwakte.

In diep verdriet jaren verder was je er voor het eerst. Met lichaam geest en hart, je hield me vast. Vader. Je verdween weer even onverwacht naar de schaduwen.

Je handen maken met liefde eten klaar, een oog voor perfectie en detail. De handen wekken mededogen op al kan ik het eten niet verdragen en de complimenten, steeds gedrevener gegeven hoe goed het eten smaakt. We doen het allemaal maar ik wil voor minder niet meer eten.

In donkere nachten denk ik je te bellen en te schreeuwen.
De nacht werpt me ter aarde en aan je voeten maar de eenzaamheid wil en kan niet meer, nooit meer

Er kwam een kleinkind, een meisje. ze is je de liefste.
Ze kijkt je naar de ogen, je bent haar grootste vriend ze maakt je open.
De laatste keer dat ik je iets wilde zeggen luisterde je met een blik van weerzin, woorden vielen in stilte weg.

Waar was je, was je ooit vader. Er was een moment en het was alweer verdwenen. Als ik op jou lijk lopen we beiden alleen.
Maar ik weet het niet.

Ik hou van jou.