Ken je dat gevoel wanneer je na verliefdheid van de roze wolk gevallen bent,
Je opkrabbelt en langzaam je ogen open doet,
Ziet dat je misschien net iets teveel aan elkaar bent gewend,
En je stiekem afvraagt: zit mijn gevoel nog wel goed?
Ken je dat vreemde, zenuwachtige gevoel?
Geen gezonde spanning, wat kriebelig en eigenlijk heel naar,
Ken je dat gevoel waar ik op doel?
Klaar.
Ken je dat gevoel waarbij je diep van binnen eigenlijk het antwoord al weet?
Maar waar je verstand nog lang niet aan toe wil geven
Een soort van blinde paniek, wat je van binnenuit opvreet
En waarvan je je afvraagt, hoe ga ik dit overleven?
Ken je dat gevoel van opluchting als je denkt aan hoe het kan zijn,
Wat je krijgt vlak na het doorhakken van de spreekwoordelijke knopen
Ken je dat gevoel te kunnen zweven, je voelt je licht en fijn
Komt het allemaal wel goed, kan ik blijven hopen?
Ik ken dat gevoel, de zware steen die ligt op de je maag,
Ik ken de angst om het doorhakken van die spreekwoordelijke knopen,
Ik ken de paniek, telkens als ik mezelf ondervraag,
Ik ken de opluchting na het doorhakken, net op tijd, ik was bijna verzopen.