Munshouchen by proxy
ik ben bij je weggegaan.
overdosissen toegediend.
je had wel weer genoeg gedaan.
ik ben weggerend.
je noemt mij je dochter...
maar heb je me ooit echt gekend?
openbaar huilen om mijn leed.
elk dieptepunt gaf jou hoop.
aandacht, terwijl het niets met je deed.
in het ziekenhuis staan huilen.
mijn kind daar zo ver weg.
en 'ik' kan nergens schuilen.
Reacties op dit gedicht
| september: | Dinsdag, juli 06, 2021 01:29 |
| Wat intens erg... Goed je onmacht en verdriet in dat eigenlijk onnoembare beschreven. Liefs |
|
| David de Vreer: | Maandag, december 05, 2011 22:16 |
| Dat lijkt mij heel lastig voor jou. Sterkte | |
| trucker klaas: | Woensdag, mei 11, 2011 20:32 |
| het is triest dat een ander de dupe is ,omdat de hang naar aandacht niet op een normale wijze ingevuld wordt tot de herkenning is het een duistere lijdensweg het blijft een handeling van een beperkte geest waar je als kind nog dubbel door getroffen bent openhartig schrijven ,sterkte ,klaas |
|
| slaaf Jacob: | Woensdag, mei 11, 2011 20:26 |
| Ja het is triest als daders meer aandacht trekken of krijgen dan de slachtoffers, sterkte. | |
Over dit gedicht
| Auteur: Am92 | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 11 mei 2011 | ||
| Thema's: | ||