Ik lig in bed en voel me alleen en er spoken rare dingen door mijn hoofd heen,
maar dat ik me in de steek gelaten voel snap ik niet besef ik me meteen.
Er zijn 5 mensen het belangrijkse in mijn leven,
door hen blijft het onlangs mijn kleine problemen toch goed gaan ze zijn degene die me het meeste liefde geven.
Mijn tante, beste vriendin, zus en beste vriend staan bovenaan,
zonder hen zou ik niet willen bestaan.
Mijn kleine broertje is de 5e persoon maar dat is heel anders dan die andere want hij is pas 5 jaar dus een groot verschil,
maar hij geeft me ook liefde en als hij dan zegt dat hij me gemist heeft en van me houd komt er een brok in mijn keel.
Nu ik over hun allen schrijf voel ik me een stuk minder alleen,
zo merk ik weer dat gedichten schrijven sleept me erdoorheen.