Ik dwing mezelf langs de rand
te rennen – hoogst hoger hoogtevrees
vreet aan mijn kloppend hart
- hoor je me al naast je lopen?
Want ik beloofde je
te volgen tot het wereldeinde
en samen naar beneden te klimmen
lager en lager.Je hand sloeg tussen de ribben
en ik snakte naar adem
om jou
door jou.
Ik hekel je en heb je lief,
want voor en tegenspoed
telt niet met een barstende kogel
in ’t trage brein.
Nog liever ren ik
de afgrond in
voor de trein.
Li Anne: | Maandag, mei 09, 2011 22:40 |
Lees ''m nu pas! Geweldig!! | |
dicht: | Vrijdag, mei 06, 2011 09:28 |
ijzersterk die levensslang |
|
spring-in-het-veld: | Vrijdag, mei 06, 2011 09:24 |
je blijft verrassend,en telkens weer beter dan de vorige, goh.. succes he? |
|
wijnand.: | Vrijdag, mei 06, 2011 09:02 |
je schrijfstijl pakt zo ook dit gedicht | |
Godvader: | Dinsdag, mei 03, 2011 23:32 |
hier is over nagedacht...mijn complimenten..ik denk dat je hiermee punten gaat pakken gr. G |
|
Auteur: Paul de Bruijn | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 03 mei 2011 | ||
Thema's: |