Ik heb niemand meer over om de schuld te geven, nu, nu het goed gaat en alles loopt begint de haat weer te kloppen. Dat nare gevoel de wereld toch even te ontdoen van wat nare dingen. Ik ben niet bang, en dat maakt me bang. Wat ik in mijn handen heb, valt er in snippers weer uit en het wordt met de dag erger. Ik lach ook elke dag meer trouwens, oorzaak-gevolgje want alles moet stuk en snel ook. Dus verscheur ik de papieren, de lege blikken en het wezenloze dat in de achtervolgingswaanzin rondjes bleef draaien in lege ogen.
In alles wat ik voel, vind ik niets van mij terug en wanneer het rood voor mijn ogen wordt, weet ik dat dit succes was.