De gelogen woorden van jouw gedichten

wreven zich diep in mijn wonden.

Welk weerwoord kon ik geven?

Waar kon ik het lef vandaan halen

om jou van je waanidee af te halen

en je publiekelijk tegen te spreken?

Je had immers nog machtroeven in je hand

om mij te beteugelen en te laten geloven

dat het mijn schuld was en daarmee

werd het gerechtvaardigd wat je deed.

Zorgvuldig en met een zelfvergenoegde grijns

streek je de veren die velen in je kont staken.

Ze vormden een nieuwe zetel onder je dikke achterwerk,

waar ik net de eerdere troon hardhandig

en volgens jou meedogenloos had weggeslagen,

door al die jaren van ontrouw, harteloosheid,

hooghartigheid en vuiligheid recht in je gezicht

te laten ontploffen.

Je wraak was bitterzoet en niemand

kon het tegendeel bewijzen

want dat sloot je zorgvuldig af

met dreigingen en verdraaide woorden.

En zelfs ik, die beter had moeten weten,

stonk er met beide benen tegelijk in

tot mij de schellen echt van de ogen vielen.

Vele discussies volgden waarin ik je vroeg

recht te zetten wat krom was,

mij, mijn zielsbeminde en de kinderen

uit de doeken te doen hoe het werkelijk zat.

Nu je me dan eindelijk zwart op wit

hebt laten weten dat het leugens waren

waarmee je iedereen om de tuin leidde,

is het kwaad niet meer terug te draaien.

Je schrijft niet meer en wie weet het ook nog.

Voor de kinderen laat je het zo,

zij zien immers nu een ‘andere papa’!

De leugenschrijfsels heb je onder onze dwang weggehaald

dus niemand vind ze ook meer, no-more-less is gevlogen.

Met het verenpak van toen stevig verankerd

waan jij je veilig op een nieuwe troon.

Het was mijn melaatsheid

dat ik niet in de gaten had dat ik het niet zag.