Al weer 8 jaar geleden
Janneke, dat jij ons verliet
de tijd is doorgegaan tot het heden
maar wat gebleven is, is het verdriet
Nog altijd wordt je gemist
de grote wond is nog niet genezen
die is ontstaan bij het zien van jou in de kist
en daarmee zijn de strijd en vragen gerezen
wij moesten doorgaan met ons leven
zonder jou, maar toch leef je nog in ons
dat is altijd zo gebleven
wat dat verzacht iets van de diepste smart
maar temidden van de schrijnende pijn
is er ook dankbaarheid
omdat ik jou heb mogen kennen.
Het heeft niet lang mogen zijn
maar onze tijd samen was kostbare tijd
al kan het zonder jouw maar moeilijk wennen.