Jij hebt me niet meer nodig dacht je, je dacht dat je het zonder mij wel zou redden.
Maar je had je niet gerealiseert dat ik, ik niet meer zonder jou kon. ik deed alsof ik het had verwerkt, maar het tegendeel is waar.
Telkens wanneer ik je zie, moet ik diep van binnen huilen, huilen om dat gene wat er nu niet meer is en wat ooit nog had kunnen komen.
Soms denk ik dat ik in jou blik spijt zie of hoe noem je dat, een stuk gevoel wat je niet kan om schijven maar het meest lijkt op jaloersie. Dan kijk je zo lief naar me met een blik in je ogen die zegt: sorry ik had je niet moeten laten gaan.
Maar op zo een zelfde moment denk ik: mens verbeeld je niks, en kijk ik weg. De seconde die daarop volgt voel ik me stom en schuldig. Hij heeft me toch laten vallen, vallen als een baksteen, denk je nou werkelijk dat hij nog gevoelens voor je heeft?
ik zou je zo graag willen vertellen wat ik voel en wat ik denk maar dat kan niet, ik kan me zelf niet nog meer in een minderwaardigings positie brengen.
ik denk dat ik maar moet leven met het idee dat ik jou nooit meer een knuffel zal geven zoals ik ze je ooit gegeven heb.