Lief Grietje ,
De dag dat jij in mijn leven kwam zal ik nooit vergeten .
Toen ik in je ogen keek was ik verloren , ik wilde meer van je weten .
Voor mij was het liefde op het eerste gezicht , de pijl van cupido was op mij gericht .
Binnen het uur was ik voor jou gezwicht .
Er was een klik tussen ons , ik wilde je het liefst niet meer laten gaan .
Die avond in september , ik zie ons daar nog zo staan .
Maar jij was ooit gekwetst , jou vertrouwen was ernstig geschaad .
Toch bleven we met elkaar aan de praat .
13 maanden lang heb ik geprobeerd die muur om je hart af te breken .
Het is mij niet gelukt nu gebleken .
Soms ging het iets beter , andere keer weer beetje slechter , maar ik gaf niet op , ben een eigenwijze vechter .
Je alle tijd , ruimte en aandacht te geven , heb geduld zei je , komt goed .
Je laten zien dat je mij kon vertrouwen , dat je op mij kon bouwen .
Je laten weten hoeveel ik om je geef misschien dat je dan bleef.
Er voor jou te zijn , zou zelfs mijn leven voor jou geven .
Je wist niet goed wat ik zag in zo'n grietje als jij , dat is wat je zei .
Als ik zei , ik vind je mooi , keek je me aan zo raar ? maar wat ik zei was waar .
Je kon nooit begrijpen waarom ik je miste als ik je niet zag , het was niet alleen je lach .
Het was die twinkeling in je ogen , die ik zag vanaf die eerste dag .
Toen kwam de dag dat er iets in jouw leven gebeurde , onder meer iets uit je verleden , wat ? daar kan ik alleen maar naar gissen .
Heeft wel tot gevolg dat ik jou in mijn leven moest gaan missen .
Je verdween uit mijn leven , zelfs een eind hier vandaan , wat is jou toch allemaal aangedaan ?
Waarom jij verdween zonder afscheid van mij te nemen kan ik niet begrijpen .
Alleen een mail met op het eind , sorry , je vind wel iemand anders , wacht niet op mij .
Die woorden deden zoveel pijn , zoveel verdriet , ik had ze niet meer op een rij .
Daardoor brak mijn hart , en werd het zwart .
Donkere wolken verschenen in mijn leven , en zijn nog steeds gebleven .
Zoveel vragen die door mijn hoofd spoken , lijkt alsof mijn hersenen beginnen te koken .
Al maanden heb ik jou niet meer gezien , toch als ik mijn ogen sluit zie ik jou daar staan .
Waarom moest jij toch gaan ?
Heb al die tijd geprobeerd het zo min mogelijk te laten merken .
Het alleen zo goed mogelijk te willen verwerken .
Ik leef mijn leven , gaat soms goed , gaat soms slecht maar ik houd me recht en vecht .
Als ooit de wolken verdwijnen zal de zon weer gaan schijnen .
Daar moet ik op vertrouwen , op mezelf gaan bouwen .
Of we elkaar ooit weer spreken ? diep in mijn hart hoop ik dat die dag ooit zal aanbreken .
Maar iedereen mag het weten .
Dat ik jou niet kan vergeten .
Dat jij het bent die ik zo mis , dat jij het grietje bent waar ik zo van hou .
Dat jij degene bent waar ik zo om rouw .
Je hebt voor altijd een plekje in mijn hart , al ben ik nu een beetje verward , en doet het pijn .
In mijn hart zullen we voor altijd samen zijn .
Misschien dat het verdriet ooit een beetje slijt ? misschien met de tijd ?
Mis je zoveel , mijn herderinnetje ,
Liefs Peter