het water lokte met zijn kracht
het beloofde haar andere tijden
een einde van haar nacht
emotieloos zonder gedachten
liet zij zich naar de diepte leiden
daar liet zij zich volkomen gaan
het heden werd een toen
werd geen verdriet meer aangedaan
ze ruste tussen het zachte groen
het zeewier wappert met de stroom
haar haren deinen mee
ze gaf zich over aan de goden
aan de verlokkingen van de zee
haar gedachten waren allang op weg
naar eindeloze verten
waar ze niet meer te vangen waren
alleen voor de allerten
soms als op het strand bij rustig tij
een stem vanuit de diepste gronden
je verleidt het water in te komen
dan ervaar je de stilte
van het onbezonnen dromen