Dus dit zijn de straten, dat daar mijn schaduw
en de zon schijnt? Kan ik het je vertellen, wat en waar
nog waarde kent nu alles ondersteboven gevallen-
is, gevangenis van verleden tijden gelden zodoende
niet meer. Nagels aan doodskisten, huilen naar de mamamaan
het zijn de portretten die verhalen vertellen, nooit de lippen
waar het leven van gekust is, geblust is het vuur in 't hart
van Satan nu heel de wereld vrolijk fluit. Een deuntje, zodoende
ken ik mijn helden. Alletwee. Maar het belangrijkste
ligt niet in de zin, of in de woorden, noch de dromerij-
fabriek van Freud, warempel na alle helden die ik had
ben ik nu mijn eigen redder geworden. Vrees ik.