Blauw.
En alle ademteugen nog aan toe,
ik zou je willen zoenen tot ik er bij neerval
en dan nog eens, puur om te laten zien
dat ademen onlogisch is.
Tegen je aan kruipen, door je heen
alsof ik met mijn vingers
alle zachte plekken weet te raken
beroeren, tot ze beurs zien.
Wellicht dat je dan spreken zal.
Punt: | Dinsdag, april 05, 2011 15:23 |
Blauw :D (ik kan er niets aan doen!) |
|
ela: | Zondag, februari 20, 2011 12:27 |
Spreken zal hij zeker al was het om de blauwe plekken. mooi gedicht. |
|
TMG: | Zondag, februari 20, 2011 11:00 |
probeer eens door de spiegel te kruipen in jezelf ? mooie tekst |
|
Ayesha Van Kesteren: | Zondag, februari 20, 2011 01:37 |
Knurftige quasi-kunst met viezig onmeevoelend randje waar bij komt dat ook het inleven in een andere persoon volkomen ontbreekt. Ja, het is er, maar laat je dan ook eens de andere persoon in goede gezondheid toe te leven? Zou mij niet goed liggen, om een zijlingse sneer te beamen, ik zou in het geval van de fictieve persoon, liever weg blijven. Proficiat! Ayesha |
|
Auteur: Marina van Vledder | ||
Gecontroleerd door: Marina | ||
Gepubliceerd op: 20 februari 2011 | ||
Thema's: |