Soms zie ik door het bos de bomen niet meer.
Wil ik weg rennen,
maar weet niet waar heen.
Soms wil ik schreeuwen,
maar het enigste wat er uit komt is stilte.
Soms wil ik huilen,
maar er komt niks.
Soms wil ik weg gaan,
weg gaan van dit alles.
Soms wil ik vluchten,
ergens anders in het leven staan.
Soms ben ik boos,
boos op jou ondanks dat ik heel veel van je hou.
Soms ben ik vrolijk en blij,
ondanks alle pijn.
Soms geniet ik,
omdat ik weet dat ik blij mag zijn dat ik hier zit.
Soms wil ik weg rennen,
maar weet niet meer waar heen.
Al ren ik weg daar verander ik de feiten niet mee...

Soms zie ik door het bos de bomen niet meer.
Wil ik weg rennen ,
maar weet niet waar heen.
Soms denk ik aan jou en mij,
aan de lange tijd die wij waarschijnlijk niet bij elkaar zijn.
Soms loopt mijn hoofd dan over en kan ik me laten gaan.
Maar dan denk ik,
moet niet te lang bij die gedachte stil staan.
De dagen gaan voorbij en ook ik moet verder.
Soms denk ik,
kan het niet meer.
Dan toch de andere keer,
denk ik kan alles aan en kom er wel.
Heb altijd hard geknokt dit kan er ook nog wel bij.
Soms denk ik dit is weer een goede levens les.
Maar dan schieten de tranen in mijn ogen.
Wil dit niet wil niet denken,
aan de lange weg die wij nog te gaan hebben.
Soms denk ik moet genieten van nu.
Soms denk ik hoe????

Soms zie ik het door het bos de bomen niet meer.
Wil ik weg rennen maar weet niet waar heen.
Was er maar iemand die zijn hand uit rijkt,
en mij door deze lange weg lijd.