De beiaard
De wind speelt door de spleten,
het lied op zijn eigen manier,
maar de klokken overstemmen,
de wind verdwijnt in het niet.
De beiaardier kent de kunst,
om de zuiverheid te aanhoren
en alle oneffenheden in
de kiem te smoren.
Hij speelt de noten zonder na te denken,
of aandacht aan de omgeving te schenken.
Hij slaat met zijn vuisten op het klavier
stampt met zijn voeten
Net een pop aan touwen
met een hart vol vertrouwen
Hij weet wat hij doet
weet hoe het moet.
De markt zuigt de melodieën op
Het beroert iedereen
Als de klokken spelen,
klopt het hart van elkeen.
Claire Vanfleteren