Tussen vier muren...
Tussen vier muren...
Drie jaar lang geleefd tussen vier muren,
mijn wereld was ingestort, een puinhoop,
hoop had ik allang niet meer, dit zou eeuwen duren...
Geen weet meer van waar ik naar toe kon gaan,
mensen zagen liever mijn rug dan mijn gezicht,
hoe moest ik me hier ooit door heen slaan...
Goede hulp heb ik nooit echt van iemand gekregen,
vaak heb ik om hulp gevraagd, tot smeken aan toe,
niets gewenst te zijn werd voor mij toe wel bewezen...
Hoe moest ik dit overwinnen als niemand heel even,
een blik op mij richtte, of een arm om mij heen sloeg,
hoe moest het, als ik alleen stond in mijn leven...
Mijn ouders waren er wel, maar ook zij begrepen mij niet,
het maakte mijn dagen nog meer doelloos en moedeloos,
want wat moet je doen als een van hun het niet eens ziet....
Na drie jaar vechten tegen de tranen in mijn ogen,
de pijn die telkens mijn lichaam wist binnen te dringen,
leek alles zich van zelf beetje bij beetje te doven...
Nu twee jaar later, lijkt de geschiedenis zich te herhalen,
steeds minder zin in een nieuwe dag, geen moed ergens voor,
de herkenning is er weer, precies dezelfde, oude verhalen....
Drie jaar lang geleefd tussen vier muren,
mijn wereld was ingestort, een puinhoop,
hoop had ik allang niet meer, dit zou eeuwen duren...
Geen weet meer van waar ik naar toe kon gaan,
mensen zagen liever mijn rug dan mijn gezicht,
hoe moest ik me hier ooit door heen slaan...
Goede hulp heb ik nooit echt van iemand gekregen,
vaak heb ik om hulp gevraagd, tot smeken aan toe,
niets gewenst te zijn werd voor mij toe wel bewezen...
Hoe moest ik dit overwinnen als niemand heel even,
een blik op mij richtte, of een arm om mij heen sloeg,
hoe moest het, als ik alleen stond in mijn leven...
Mijn ouders waren er wel, maar ook zij begrepen mij niet,
het maakte mijn dagen nog meer doelloos en moedeloos,
want wat moet je doen als een van hun het niet eens ziet....
Na drie jaar vechten tegen de tranen in mijn ogen,
de pijn die telkens mijn lichaam wist binnen te dringen,
leek alles zich van zelf beetje bij beetje te doven...
Nu twee jaar later, lijkt de geschiedenis zich te herhalen,
steeds minder zin in een nieuwe dag, geen moed ergens voor,
de herkenning is er weer, precies dezelfde, oude verhalen....
Reacties op dit gedicht
| zomerkind: | Dinsdag, juli 26, 2011 21:36 |
| ik begrijp hoe je je moet voelen angel! ik voel mezelf ook zo nl onbegrepen en ervaar ook die doelloosheid in mijn leven! liefs eddie |
|
| Anootje ...: | Zaterdag, juli 02, 2011 11:37 |
| Jammer voor je ... ik heb 2 jaar geleden ook 7 maanden thuis gezeten ... Elke dag weer ... Maar ik zou 3 jaar niet overleefd hebben :s Groetjes |
|
| entropy: | Donderdag, januari 20, 2011 21:28 |
| Weet niks te zeggen :( | |
| youkie: | Donderdag, januari 20, 2011 12:39 |
| als je de morgen begint met een lach zal de dag gaan stralen fijne dag |
|
| windwhisper: | Donderdag, januari 20, 2011 11:26 |
| voorjaarsmoeheid, raap jezelf op en probeer er wat van te maken grt Cobie |
|
| zomerkind: | Donderdag, januari 20, 2011 10:06 |
| dss niet zo leuk angel of love als niemand je ziet staan , gelukkig heb je hier vrienden die dat wel doen:) gr eddie | |
Over dit gedicht
| Auteur: Angel~Of~Love | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 20 januari 2011 | ||
| Thema's: | ||