Hoe kunnen woorden iets zeggen,
Als ze zonder inhoud emotie moeten weerleggen,
Onsamenhangende klanken klinken,
Hoe kan je iets zonder boodschap laten bezinken,
Wil diepte naar de oppervlakte komen,
Maar wordt het oppervlakkig gehouden,
Antwoorden beantwoord met woorden van:
Wie weet, misschien, kan...
En geeft deze achterhouding meer blootstelling dan gepland,
Deze wijze van gespreksvoering is controle verlies en het tegen je wendt,
En wordt dat in het begin als niets iets, tegengehouden door gedachtengang,
Leidt in de toekomst kijken dat het heden geen toekomstbeeld heeft,
Getriggerd door een vraag van wat dit nou is, want dit is iets,
Niets beantwoord de vraag omdat je de ontevreden waarheid ontkent,
Lijkt dit, dat ding tussen twee personen, meer dan dat je het wil noemen,
Maar is de benaming te veel omdat je het gevoel niet wil gaan voelen,
Je geeft het geen naam, want hoe heeft iets zonder naam een bestaan?
De benaming blijft in het midden,
Terwijl je allang bewust bent van je gevoel,
Het onderdrukt omdat je het niet toelaat,
Je weet waartoe in staat deze emotie is,
Het verleden leert, terwijl het heden uitvoert,
En de toekomst niet het lot is met wat je overkomt maar hoe je met de gevolgen van de uitvoering omgaat,
Een uitvoering dat op een podium staat,
Met als enige critici de acteurs zelf, dus heb je het oordeel zelf in de hand,
Blijkt het een goed spel, top toneel...
Een circulatie van dialogen,
Een schouwspel van verdedigde standpunten die niets betogen,
Waarvan de spreker niet meer weet of de waarheid is gesproken,
Niet alleen tegen de ander maar ook tegen zichzelf gelogen,
Teveel tijd tussen vraag en antwoord is vervlogen,
Eigenwijsheid over werkelijke gedachte heeft bedrogen,
Woorden die wel iets zeggen, emotie durven te weerleggen,
Doen het verhaal eindigen met het begin...
Niets...