Joris Kerstboom.
De schaduw van de kathedraal
glijdt over de verlichte boom op ’t plein
van de St. Jan, wachtend op hen die komen
met al hun vreugde of hun pijn.
’t Bijzondere zichtbaar te maken
wat in dit jaar hen toegevallen is
de vreugde van het nieuwe leven
of juist ’t intens ontstaan gemis.
Een jonge vrouw die uit haar pelgrimage
vernieuwde bestemming is aangereikt
vanuit in ontmoetingen ervaren liefde
waarop zij nu haar leven ijkt.
Een echtpaar , broer en neef, plots doodgeschoten
koelbloedig zonder enige kans van verweer
de foto prijkt nu op de ster , hier opgehangen,
die plaatsen zij samen als tegenweer.
Oma en opa van kleinzoon Hidde
die zo jong nog , dit jaar overleed
’t goede vraagt – zei hij – niet om verlenging
hoe jong dan ook . Voor hem een weet.
Een moeder van drie fijne zonen
oud : zes, acht en zelfs tien jaar
die ’t leven hernieuwd weer wilde proeven
dat groeit als meisje nu in haar.
Meisje dat haar echte moeder voelbaar mist
hangt hier een medaillon met haar portret
als ode vol emotie in de groene takken
terwijl zij eens toch door haar is weggezet.
Die boom als zichtbare verwerking deez’ dagen
van wat een ieder dit jaar overkomen is
wijst in het Licht naar onze God hier boven
als echte troost in al dit diep gemis.
De rode sterren met de vele foto’s
hangen als beden in de takken van het groen
“Wilt U de dank , de pijn en zorgen mede dragen
al dat verdriet – in Uw genade – van hen doen.
th