Het zijn de kleine momenten dat de tranen je over je wangen
lopen, elke minuut nog een dag verder lijkt, en er geen einde komt aan beelden
die voor ogen langs komen. Ogen wijd open gesperd, en slechts een schim van
jezelf die de wereld weg wil kijken. De momenten die je zou willen vergeten,
per direct, nooit meer wilt beleven en langs de kantlijn zou willen zien
vergaan. Waar zijn nu die armen, waar zijn nu de beloftes en waar zijn verdomme
alle goede voornemens, om vooral niet meer, nimmer nog weer terug te vallen in
die zee van emoties waarin zwemmen al teveel van het goede is.
arie: | Woensdag, december 22, 2010 16:17 |
die momenten wachten op -echt- verwerken.. X |
|
Jacky Van den Berghe: | Woensdag, december 22, 2010 03:50 |
Een terecht geuitte kwaadheid, Marina! Waar zijn nu die beloftes van ''nooit meer''? De steeds zich herhalende beelden die zelfs het meest eenvoudig persoonlijk gevoel van geluk onmogelijk maken. Er is werk aan de winkel, want met alleen mooie wensen zijn we helaas niets! Liefs, Jacky |
|
- Suus -: | Dinsdag, december 21, 2010 23:00 |
dat zijn de beelden, momenten, die n andere betekenis mogen. Goed beschreven. |
|
Marina van Vledder: | Dinsdag, december 21, 2010 21:52 |
vinnik geen bal aan Har, dus nee dat helpt niet. | |
Stormtrooper: | Dinsdag, december 21, 2010 21:50 |
jochem meijer kijken helpt | |
Auteur: Marina van Vledder | ||
Gecontroleerd door: Marina | ||
Gepubliceerd op: 21 december 2010 | ||
Thema's: |