Daar sta je dan,
te zijn wie je bent,
iemand met twee persoonlijkheden.
omringd door mensen
die zich jouw vrienden noemen.

Maar waarvan jij
niet eens beseft
dat ze je niet
altijd even graag hebben.

Dag in, dag uit,
hetzelfde spelletje.

Maar dit was anders,
ik had je echt graag,
dacht te weten wie je was.

Ik vertrouwde jou,
dat is net het probleem.
Ik hecht me te vaak aan mensen.
En dat is niet goed,
als ik mij hecht aan mensen zoals jij.

En ondanks alles,
vind ik je nog altijd even leuk.
Ik kan er niets aan doen,
ik zou niet boos kunnen blijven.
Zeker niet op jou.

Zonder dat ik het zelf wil,
denk ik dat ik je graag zie.

Maar je bent zo anders,
zo wisselvallig en afwisselend.
Misschien is het dat,
waarom ik zo gefascineerd
ben in jou en waar
de aantrekkingskracht zich afspeelt.

Als ik bij jou zou zijn
zou ik alleen maar
nog meer aan mezelf twijfelen.
Ik voel de diepe leegte in mij,
het snijdt.
Maar het is beter zo.

Je afwezigheid viel me direct op.
Ik kon je gedachten niet meer horen.
Je niet meer horen zuchten,
jouw geur niet opsnuiven.

Het was alsof je een deel van mij meenam.
Ik weet het, dit zou niet mogen.
Want je bent toch zo onbereikbaar.

De afgang die jou is toegeschreven,
voelt als een afgang voor mij.