Saaiheid verstikt de stilte dus tel ik de tegels

van de kamer bij gebrek aan tapijt, versteen

al bij één en ben de tel direct kwijt.

 

Zo kabbelen mijn dagen werkeloos aan mij

voorbij, moe van al die vragen, ben verdomme

niet voor de fun vrij.

 

Aansluiting zoekende met het geluid want waar

ik ooit in zat daar ben ik nu uit. Vertrapt, gedumpt

en knock-out ga ik neer.

 

“vanwege bezuinigingen kunt u gaan, bedankt voor alles

en tot nooit weer”

 

Natuurlijk heeft alles een reden, het heeft zo moeten

zijn en toch voelt baanloosheid als een keiharde nederlaag,

en godsamme dat doet even pijn.