De maatschappij als de kettingkast van een fiets.
Alles hoort smooth in elkaar over de rollen.
Ben je daar wordt je een trapper... steeds naar beneden
geduwt om weer te eindigen in de zelfde vicieuze cirkel,
maar wat nou als ik het stuur wil wezen die links rechts hoog af laag kan worden gesteld............
met een lampje die kan branden als ik door het duister omgeven zal worden.
Dan moet ik uit die kettinkast..... die.. kast die veel warmte geeft..maar zich steeds
in één en dezelfde richting begeeft.
Ik moet smelten en leven op mijn gevoel om sturing te krijgen en
te bereiken mijn eigen levensdoel!