Ik ben er achter.
Hoe jij werkelijk bent.
In mijn gezicht roddel je met me mee.
Je zegt dat je haar ook niet mag.
Maar je lult alles tegen haar door.
En tegen mij weer over haar praten,
hoe vervelend ze wel niet is.
Over dat ze zoveel klaagt.
En dat niks waar is wat ze zegt.

Tegen haar zeg je dat ik ben veranderd.
Dat ik heel negatief ben geworden.
Terwijl iedereen zegt dat ik niet ben veranderd.
Alleen misschien zeur ik wat meer.
Maar dat doet iedereen.
En alleen ik ben negatief veranderd.

Ik snap je niet.
Ik heb je altijd willen helpen.
En stond altijd voor je klaar.
Maar je ziet het niet.

Ik snap niet waarom ik nog steeds met je omga.
Het was begin vorig jaar al.
Telkens trok je met een persoon op.
En die persoon zonderde je dan af van de groep.
Het was jou met die ene persoon.

En na een tijd kreeg je ruzie.
Je kon die persoon niet meer zien.
Natuurlijk was het nooit jouw schuld.
Je trok na een andere persoon.
En na die trok je weer na een andere persoon.
En nooit kon ik er tussen komen.
Niet dat ik het wou.
Maar het deed best pijn.
Ik voelde me in de steek gelaten.

Maar nu snap ik het pas.
Nu zie ik,
wat ik vorig jaar niet zag.
Dat jij nooit zal veranderen.
En altijd met een persoon omgaat.
Wegtrekt uit de groep.
En dan laat stikken.
Dat ben jij.
En ik heb er geen behoefte meer aan.

Sorry..
Ik wil geen nep vrienden.