Loslaten.
Ik snap het niet.
Na alles wat er is gebeurd,
zou het juist makkelijk moeten zijn.
Maar waarom is het dat dan niet?
Ik denk dat je de definitie van vriendschap niet snapt,
want anders zou je me dit toch nooit aandoen?
Natuurlijk hebben vrienden wel is ruzie.
Maar jijā¦
Jij was boos om iets waar een normaal iemand niet boos om zou worden.
Natuurlijk mocht ik me niet verdedigen.
En brak je al het contact af.
Na een tijdje wou je ineens met me praten.
Miste je me?
Of had je helemaal niemand meer?
Ik denk het laatste.
Want anders had je nooit AL het contact verbroken.
Dus wat verwacht je nu?
Ook al had ik voor mezelf besloten dat ik je niet meer als vriend zag.
Toen je het vroeg had ik het simpel ontweken.
Wou er niet meer energie insteken dan ik al had gedaan.
Maar toch kon ik je niet loslaten.
Constant had ik het nog over je.
Nooit positief,
Misschien zag ik pas in hoe je echt was.
Een pathologische leugenaar.
En ik kon het maar niet bevatten.
Waarom had ik het niet eerder gezien?
Waarom gebeurt dit altijd met mij.
Ik ben zo makkelijk te manipuleren.
Maar nu ben ik er klaar mee.
Ik ga doen wat ik al veel eerder had moeten doen.
En ga je gewoon negeren.
Zodat je en de rest me ook niks kan verwijten.
Meid klaag wat je wilt.
Ik lach je keihard uit.
Je bent zo zielig.
Maar als je echte steun krijgt.
Laat je het liggen.
En laat je echte vrienden gewoon stikken.
Nou goh wat ben jij toch zielig.
En dat je nooit vrienden had,
en werd gepest.
Is volgens mij je eigen schuld.