confrontatie...
verloren in het duister
niemand die het ziet
achter je rug om, al dat gefluister
het doet me zoveel verdriet
al die jaren achtereen
verstoten en vergeten
bijna geen vriendinnen om me heen
en de oorzaak van dit al… zou ik niet eens weten
als een dobbelsteen in een spel
wordt ik overal maar neer gegooid
het gaat zelfs zover dat ik mensen wens… naar de hel
pure haat heeft zich in mijn hart ontplooit
verdwenen in mezelf
durf ik bijna niemand meer te vertrouwen
om mij heen een torenhoog gewelf
en alles wat ik doe is mensen wantrouwen
al probeer ik eraan te werken
en alles een plaatsje te geven
iedereen zal nog wel merken
dat ik over een tijdje pas weer blij kan gaan door het leven
mijn plaats in de maatschappij
zal ik nog moeten vinden
en voor dat alles is voorbij
zal eerst een confrontatie moeten plaatsvinden
nu ben ik er klaar voor
om die confrontatie aan te gaan
en geef ik gehoor
aan m’n hart om me er doorheen te slaan
ik durf iedereen recht aan te kijken
m’n ogen open te houden in plaats van ze neer te slaan
ik zal voor niemand meer wijken
zodat ik ook verder met mijn leven kan gaan
***********************
( iedereen die mij de afgelopen jaren heeft geholpen… ontzettend bedankt… nu zijn er tenminste een paar mensen in m’n leven die ik vertrouw… en nu maar hopen dat dat vertrouwen voor meer mensen terug komt… en mijn plaats in dit al… heb ik inmiddels gevonden… ik weet nu waar ik me thuisvoel… en voor degenen die mij dit hebben aangedaan zal ik niet meer angstig wegkruipen maar de confrontatie aangaan… zoals ik hierboven al heb beschreven…)
***********************