Bang

Mijn kind is zichzelf niet meer,
ik merk dit elke dag weer.
Wat is er toch met haar aan de hand,
ze zit zo stilletjes aan de kant.
Ik probeer tot haar door te dringen,
maar kan haar niet tot praten dwingen.
Eindelijk krijg ik haar aan het praten.
Slechts 9 jaar en die man kon het niet laten
om van haar af te blijven, ze is aangerand!
Stil en verwezen hou ik haar vast,
wat is dit een enorme zware last!
Politie en hulpverleners komen in huis,
ze is bang en voelt zich nergens meer thuis,
behalve in mijn armen, mijn kind van slechts negen.
Dit is niet te accepteren, hier kunnen wij niet meer tegen.
Wij proberen dit samen te verwerken,
en pas nu, na ruim 12 jaar begin je een beetje te merken,
wat voor invloed dit op ons, maar vooral haar leven heeft gehad.
Nog steeds zijn wij samen één, kom niet aan mijn kind:’Hebben we dat!”