Eerst was het leven ook niet altijd als in een droom zo
mooi en zacht, waar iedere dag naar je lacht.
Maar nu zit ik in een nachtmerrie van een rollercoaster op hol, mijn ogen staan met tranen zo vol.
Ben ik nu wel werkelijk wakker.. dat kan toch bijna niet, met dit pijnlijke gevoel van veel verdriet
Ik steek mijn hand uit maar het is alsof jij hem niet ziet, ik weet dat je er bent maar toch ook weer niet.
En aan je hand hebt een ander vast die je wilt redden welke fluisterd steeds in jou oren, lieve woordje die je wilt horen.
En daar ga ik weer langzaam omhoog en ik kletter omlaag, jou grip voor mij voelt slapjes en vaag.
De grip van jou andere hand wordt steeds sterker en krijgt meer kracht, zij heeft jou veel meer in haar macht.
Alsjeblieft trek in ieder geval aan de rem om vaart te minderen, dan zal ik je niet meer hinderen.
Ik voel me ziek draaierig bang en verdrietig, ohh zo klein en nietig.
Voor het breken van de kabel en het touw zeg ik nog 1 keer oprecht
IK HOU VAN JOU!