Jij liet me weten hoe moeilijk afscheid nemen is.
Ik denk nog vaak aan het moment dat je in het ziekenhuis lag.
Elke keer besef ik weer hoeveel ik je mis.
Ik weet nog heel goed de laatste keer dat ik je zag.
Ik weet nog dat we op bezoek kwamen,
Dat ik weg zou en je mijn hand vast pakte.
Jij heel lang vast hield en me aankeek, dat was mijn laatste keer met jou samen.
Maar ik wist niet, dat je de dag er na door medicijnen weg zakte.
Ik weet nog dat ik op dinsdag 8 november het ziekenhuis belde.
Ik toen naar iemand van de familie vroeg.
Heit mij het slechte nieuws vertelde.
Ik ging terug naar de buren, zonder wat over het slechte nieuws te zeggen wat ik mee droeg.
Plotseling ging de telefoon bij de buren met het slechte bericht.
Toen knapte er iets in me, waardoor ik mijn tranen niet meer kon bedwingen.
In het ziekenhuis zag ik je nog op bed liggen, net of je sliep, met een vredig gezicht.
En op dat moment zag ik dat bij iedereen de tranen onbeperkt over het gezicht gingen.
De dag van je begrafenis was daar.
Ik weet nog dat er ontzettend veel mensen op de condelance af kwamen.
Ik las op je begrafenis een gedichtje voor, en dat was best zwaar.
Maar ik deed het, omdat het de laatste keer voor ons met jou samen.